Tέλη Νοεμβρίου του 2018 και στο παζαράκι μεταχειρισμένων ειδών, ρίχνονται τα πρώτα πράγματα μέσα από τα οποία ξεφυτρώνουν και μικροί θησαυροί… Θησαυροί φυσικά για εμάς που αναζητούμε τα συλλεκτικά-ρετρό αντικείμενα, γιατί για άλλους είναι άχρηστα και περιττά αντικείμενα, σκουπίδια τα οποία βρίσκουν στους κάδους πλανόδιοι ρακοσυλλέκτες και καταλήγουν σε αυτό το παζαράκι!
Εκεί λοιπόν, το βλέμμα και το ενδιαφέρον μου τράβηξε μία ροζ σχολική μηχανική κασετίνα! Αγαπημένο αντικείμενο δεκαετίας ’80 με το οποίο πουλούσαμε «μούρη» μέσα στην τάξη του δημοτικού. Όσο πιο πολλά συρταράκια , κουμπάκια και διάφορα εξαρτήματα είχε μια μηχανική κασετίνα, τόσο πιο πολύ εντυπωσίαζε κι εμάς και τους συμμαθητές μας!
Χωρίς σκέψη την αγόρασα και μπήκε στην συλλογή μου! Για έναν σχεδόν μήνα δεν είχα ασχοληθεί μέχρι τις πρώτες ημέρες του νέου χρόνου που ξεκίνησε η ενασχόλησή μου μαζί της!
Σκαλίζοντάς την διαπίστωσα ότι δεν είχε μόνο τη δική της μοναδική ιστορία, αλλά είχε και ταυτότητα… Ένα αυτοκόλλητο με το ονοματεπώνυμο του κοριτσιού που την είχε εκείνα τα χρόνια, γραμμένα με τα γράμματά της όταν πήγαινε στην Έ δημοτικού.
Ασυναίσθητα μου δημιουργήθηκε η περιέργεια να δω αν υπήρχε αυτό το ονοματεπώνυμο στο facebook και αν τυχόν είχε κάποιο προφίλ εκεί… Το αποτέλεσμα δεν μου άφησε περιθώριο για να σταματήσω σε εκείνο το σημείο, μιας και στην αναζήτηση βγήκε μοναχά ένα προφίλ με αυτά τα στοιχεία!
Μονόδρομος πλέον και το επόμενο βήμα ήταν να στείλω ένα μήνυμα και να ρωτήσω αν πήγαινε στο δημοτικό σχολειό της συγκεκριμένης περιοχής που έγραφε το αυτοκόλλητο!! Έτσι θα ταυτοποιούσα 100% ότι όντως ήταν η κάτοχος της κασετίνας!
Η απάντηση ήρθε τρεις μέρες μετά! (Παραθέτω μόνο ένα μικρό μέρος από την συζήτησή μας στο messenger, για να δείτε την έκπληξη της Εμμανουέλας για το πώς βρέθηκε ένα τόσο αγαπημένο αντικείμενο γεμάτο αναμνήσεις στα χέρια μου.)
Το απίστευτο όμως ήρθε λίγο μετά! Μέσα στη συζήτησή μας, μου αναφέρει η Εμμανουέλα ότι τα σημερινά παιδία με την υπερκατανάλωση δεν ευχαριστιούνται όπως εμείς τότε τα λίγα πραγματάκια που είχαμε, παιχνίδια ή τις κασετίνες μας! Για παράδειγμα μου λέει, «θυμάμαι έντονα ότι έγραφα ραβασάκια μέσα στις κασετίνες π.χ στην Αννούλα που ήταν η καλύτερη μου φίλη ή στον Κωστάκη που αγαπούσα πολύ!»
Αυτά τα ονόματα όμως εγώ κάπου τα είχα ξανακούσει, κάπου τα είχα δει..! Από κάπου τα θυμόμουν….
Έσπασα το κεφάλι μου να θυμηθώ αλλά ήταν αδύνατον….
Όταν ξημέρωσε η επόμενη ημέρα , ήρθε στο νου πάλι εκείνη η συζήτηση με εκείνα τα ονόματα που μου είχε αναφέρει…
Έψαξα μέσα στην συλλογή μου μέχρι που ανακάλυψα το απίστευτο…
Μία άλλη κασετίνα, που είχα βρει από ένα άλλο μέρος, από άλλον πλανόδιο, αρκετό καιρό πριν βρεθεί η προηγούμενη κασετίνα… Ανοίγοντας την, είδα μηνυματάκια εκείνου του κοριτσιού που την είχε στα σχολικά της χρόνια….
“Αnna you miss me”
“I Love ΚΩΣΤΑ”
Λέω δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό.. Δεν μπορεί να είμαι εγώ πάλι αυτός που βρήκε την άλλη χαμένη κασετίνα της Εμμανουέλας με την ιστορία με τα ραβασάκια που μου περιέγραφε…
Σχεδόν σαστισμένος, την φωτογράφησα και της έστειλα μήνυμα για να λάβω την απάντηση της….
Ηταν η απίστευτη ιστορία μιας σχολικής μηχανικής κασετίνας που έκανε ένα ολόκληρο ταξίδι! Πέρασε μέσα από κάδο σκουπιδιών, περιμαζεύτηκε από ρακοσυλλέκτη, πουλήθηκε σε παζαράκι, αγοράστηκε από συλλέκτη , μπήκε στην συλλογή του, «συνάντησε » το αδερφάκι της ( την άλλη χαμένη κασετίνα) και με τρόπο μαγικό κατέληξε και πάλι σε εκείνη την μαθήτρια της Έ Δημοτικού , που ωστόσο είχε γίνει πλέον μια γλυκύτατη μανούλα!
Και έχει και πάλι στα χέρια της εκείνες τις κασετίνες με τις πολλές αναμνήσεις, με τα πολλά συρταράκια και τα ρομαντικά ραβασάκια παιδικής φιλίας κι αγάπης !
